Sevgili Arkadaşlar,
Paylaşmanın ne kadar güzel bir şey olduğunu bu kez de sosyal medyada farkediyorum. Sanal ortamlara pekte alışık olmayan ben , hatta uzak durmayı daha doğru sanan benim bu düşüncelerim kırılıyor. Duygularımı her an paylaşabilme imkanı bulmak beni daha çabuk iyileştireceğe benziyor.
Şimdi de başka bir anımı paylaşmak istiyorum.
İnsan ne garip bir varlık, anı anını tutmuyor. En ufak bir şey her şeyi değiştirebiliyor.Sabah bir ayrıydım, öğlen ayrı bir havada, şimdi bakıyorum kendime gülümsüyorum, gülücük atıyorum hayata. Ne tuhaf, yoksa ben mi tuhafım acaba.
Akşam iftar için annemin yanına gittim. Evde birşeyler hazırladım. Götürdüm. Orada beraber yedik. Bugün Deniz de yok. Sanki gideceği şimdiden içime ok gibi oturdu. Bir garip hüzün, dalgınlık hali vardı. Yemeği yedikten sonra kalmak istemedim. Yeğenim "Teyze istersen seni eve bırakabilirim" dedi. Ben de tamam dedim. Yürüyerek gideriz, diye düşünürken yeğenim "İstersen motorla gidelim. "dedi. Peki dedim. Ama hayatımda motora bindiğimi nerdeyse hiç hatırlamıyorum. Belki 25 30 sene önce binmiş olabilirim.Neyse uzatmayayım fazla.
Bindik motora, biraz tedirgin, biraz korkarak, yeğenime sıkı sıkıya tutunarak.
Eve bırakacak yerde "Teyze seni hadi biraz gezdireyim ." dedi. Sanki halimden anlamış gibi. Mut'un sokaklarını, caddelerini dolaştık. Sonra yukarı Karşıyaka Mh. bir park var. Manzarası müthiş, önü açık ne zaman gitsek efil efil rüzgâr eser, bir de güzel Türk kahvesi yapıyorlar, tavsiye ederim herkese. Benimki sade, yeğeniminki orta iki kahve söyledik.Bol köpüklü kahvenin yanında iki bitter çikolata ve suyumuzla servisimiz geldi.Kahvelerimizi yudumlarken manzaranın güzelliği karşısında, harika bir sohbet yaptık.
Motora binmenin insana özgürlük duygusu verdiğini farkettim. Harika bir duygu. Bizim burada "Sakızlı"ların bir deyimi vardır. "Ne zaman motora binsem rüzgar çıkar." hesabı, tatlı bir esinti yüzümüzü yalayarak geçiyor.Ruhumuza hoşluk veriyor.Hele birde motorla dolaşırken gökyüzünde dolunay olduğunu düşünün, Gökyüzünün karanlığını bir ışık gibi aydınlatan dolunay, sanki bana yeniden yaşamayı, yeniden başlamayı müjdeliyor.
Teşekkürler yeğenim.benim için ne yaptığının farkında mısın bilmiyorum ama ilaç gibi geldin bana. Seni seviyorum.
Paylaşmanın ne kadar güzel bir şey olduğunu bu kez de sosyal medyada farkediyorum. Sanal ortamlara pekte alışık olmayan ben , hatta uzak durmayı daha doğru sanan benim bu düşüncelerim kırılıyor. Duygularımı her an paylaşabilme imkanı bulmak beni daha çabuk iyileştireceğe benziyor.
Şimdi de başka bir anımı paylaşmak istiyorum.
İnsan ne garip bir varlık, anı anını tutmuyor. En ufak bir şey her şeyi değiştirebiliyor.Sabah bir ayrıydım, öğlen ayrı bir havada, şimdi bakıyorum kendime gülümsüyorum, gülücük atıyorum hayata. Ne tuhaf, yoksa ben mi tuhafım acaba.
Akşam iftar için annemin yanına gittim. Evde birşeyler hazırladım. Götürdüm. Orada beraber yedik. Bugün Deniz de yok. Sanki gideceği şimdiden içime ok gibi oturdu. Bir garip hüzün, dalgınlık hali vardı. Yemeği yedikten sonra kalmak istemedim. Yeğenim "Teyze istersen seni eve bırakabilirim" dedi. Ben de tamam dedim. Yürüyerek gideriz, diye düşünürken yeğenim "İstersen motorla gidelim. "dedi. Peki dedim. Ama hayatımda motora bindiğimi nerdeyse hiç hatırlamıyorum. Belki 25 30 sene önce binmiş olabilirim.Neyse uzatmayayım fazla.
Bindik motora, biraz tedirgin, biraz korkarak, yeğenime sıkı sıkıya tutunarak.
Eve bırakacak yerde "Teyze seni hadi biraz gezdireyim ." dedi. Sanki halimden anlamış gibi. Mut'un sokaklarını, caddelerini dolaştık. Sonra yukarı Karşıyaka Mh. bir park var. Manzarası müthiş, önü açık ne zaman gitsek efil efil rüzgâr eser, bir de güzel Türk kahvesi yapıyorlar, tavsiye ederim herkese. Benimki sade, yeğeniminki orta iki kahve söyledik.Bol köpüklü kahvenin yanında iki bitter çikolata ve suyumuzla servisimiz geldi.Kahvelerimizi yudumlarken manzaranın güzelliği karşısında, harika bir sohbet yaptık.
Motora binmenin insana özgürlük duygusu verdiğini farkettim. Harika bir duygu. Bizim burada "Sakızlı"ların bir deyimi vardır. "Ne zaman motora binsem rüzgar çıkar." hesabı, tatlı bir esinti yüzümüzü yalayarak geçiyor.Ruhumuza hoşluk veriyor.Hele birde motorla dolaşırken gökyüzünde dolunay olduğunu düşünün, Gökyüzünün karanlığını bir ışık gibi aydınlatan dolunay, sanki bana yeniden yaşamayı, yeniden başlamayı müjdeliyor.
Teşekkürler yeğenim.benim için ne yaptığının farkında mısın bilmiyorum ama ilaç gibi geldin bana. Seni seviyorum.